To "złośliwy" sobowtór kani. Nie jest trujący, ale paskudny w smaku

Wybierasz się na jesienne grzybobranie? Zachowaj ostrożność, bo niektóre gatunki grzybów są do siebie bardzo podobne. Nawet drobna pomyłka może kosztować cię życie lub zdrowie, a w mniej drastycznych przypadkach twój posiłek będzie po prostu niesmaczny. 

Ta ostatnia sytuacja może mieć miejsce, jeśli pomylisz kanię z czubajnikiem ponurym. Oba grzyby są jadalne, jednak pierwszy smakuje obłędnie, a drugi (lekko mówiąc) nie jest zbyt apetyczny. Lepiej za wczasu zobacz, czym się różnią i naucz się je odróżniać, aby uniknąć przykrych niespodzianek.

Czubajnik ponury (Chlorophyllum olivieri) jest jadalnym grzybem, który należy do tej samej rodziny co kania. Są podobne, zwłaszcza w początkowym stadiu rozwoju, dlatego początkujący grzybiarze mogą mieć problem z odróżnieniem młodych osobników. 

Pomyłka może wiele kosztować. Na szczęście nie grozi ona utratą zdrowia, jednak czubajnik ponury ma wyjątkowo gorzki smak, przez co większość osób za nim nie przepada. A przez to może popsuć całe danie.

Może cię zainteresować: Kiedyś jadalny, dziś uznany za trujący. Tego grzyba lepiej nie przynoś z lasu

Wygląd czubajnika ponurego i czubajki kani są na pierwszy rzut oka podobne. Kapelusz pierwszego grzyba  równieżjest łuskowaty, kremowy i ma brązowe łuski, przez co bywają mylone. 

Gatunki te można jednak łatwo odróżnić po kilku szczegółach m.in. po blaszkach, które u czubajnika ponurego są kremowo-żółte, a wraz z wiekiem ciemnieją do oliwkowego. U kani są natomiast zawsze białe. Czubajnik ponury ma nieco ciemniejszy trzon (bardziej oliwkowy) i ostrzejszy zapach. 

Czytaj również: Znalazłeś takiego borowika? Lepiej go nie dotykaj, bo dostaniesz wysoki mandat

Jeśli chodzi o to, gdzie rośnie czubajnik ponury, to gatunek ten jest spotykany w całej Polsce - zazwyczaj od sierpnia do października/ listopada. Najczęściej pod dębami, bukami czy topolami, w lasach liściastych lub mieszanych. 

Czubajnik ponury występuje na leśnych łąkach, pastwiskach i polanach, ale można się na niego natknąć nawet w parku czy ogrodzie, o ile gleba jest żyzna i bogata w substancje odżywcze.