W tym województwie seniorzy dostają najwyższe emerytury. Mieszkasz w nim?

Dane zawarte w "Roczniku Statystycznym Województw 2024", opublikowanym przez Główny Urząd Statystyczny, jednoznacznie potwierdzają istotne różnice w wysokości emerytur w zależności od regionu kraju. Zestawienie obejmuje świadczenia wypłacane osobom spoza systemu rolniczego i służb mundurowych, co pozwala skupić się na seniorach, których emerytury wynikają bezpośrednio z wysokości odprowadzanych składek i stażu pracy. Taki podział umożliwia dokładniejsze zrozumienie, jak struktura gospodarcza oraz poziom wynagrodzeń w poszczególnych województwach wpływa na sytuację finansową emerytów.

Regiony o najwyższych świadczeniach, takie jak Śląskie (3832,82 zł brutto) oraz Mazowieckie (3436,30 zł brutto), wyróżniają się gospodarką opartą na przemyśle i sektorach wymagających wyższych kwalifikacji zawodowych. Dominacja dużych zakładów produkcyjnych, rozwinięte usługi oraz stabilne miejsca pracy pozwalały mieszkańcom tych województw na odprowadzanie wyższych składek emerytalnych przez długi okres aktywności zawodowej. W efekcie emerytury w tych regionach znacząco przekraczają krajową średnią, wynoszącą 3364 zł brutto.

Przeczytaj też: Seniorzy nie chcą już 13. i 14. emerytury. Rezygnują z nich na rzecz tej ulgi

Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja w regionach z najniższymi emeryturami. Województwa takie jak Podkarpackie, Świętokrzyskie, Lubelskie i Podlaskie nie przekroczyły w 2023 roku średniej 3000 zł brutto. Najniższe świadczenia zanotowano na Podkarpaciu - 2919,33 zł brutto, co oznacza różnicę przekraczającą 900 zł w porównaniu z województwem śląskim. Niewiele lepiej wypadały Świętokrzyskie (2949,48 zł brutto) i Lubelskie (2973,13 zł brutto), natomiast na Podlasiu przeciętna emerytura wyniosła 2989,45 zł brutto. Znaczne różnice między regionami wskazują, że historia gospodarcza oraz specyfika lokalnych rynków pracy wciąż mają kluczowe znaczenie dla poziomu życia emerytów.

Zróżnicowanie wysokości emerytur w Polsce wynika przede wszystkim z odmiennych ścieżek kariery zawodowej oraz struktury gospodarczej regionów, w których żyli i pracowali przyszli emeryci. Osoby zatrudnione na stabilnych etatach w przemyśle lub sektorze usług często miały możliwość odprowadzania wyższych składek na ubezpieczenia społeczne, co przekładało się na korzystniejsze świadczenia po zakończeniu aktywności zawodowej. Inaczej sytuacja wyglądała w przypadku pracowników sezonowych, osób samozatrudnionych oraz mieszkańców terenów wiejskich, gdzie dominowała mniej płatna i niestabilna praca. Tego typu zatrudnienie wiązało się z niższymi składkami. Różnice te są wynikiem nie tylko zarobków, ale także długości okresów składkowych i form zatrudnienia, które decydowały o wysokości zgromadzonego kapitału emerytalnego.

Przeczytaj też: Dzięki temu dostaniesz wyższą emeryturę. ZUS zdradza najważniejsze czynniki

Nie bez znaczenia pozostaje urbanizacja oraz uprzemysłowienie poszczególnych regionów. Województwa z silnie rozwiniętym przemysłem, takie jak Śląskie czy Dolnośląskie, od lat wyróżniały się wysoką liczbą pracowników zatrudnionych w górnictwie, hutnictwie i innych sektorach przemysłu ciężkiego. Branże te oferowały stabilne zatrudnienie, wyższe płace oraz korzystne przepisy emerytalne, w tym wcześniejsze przechodzenie na emeryturę lub dodatki za staż pracy.

Z kolei w województwach o niższym stopniu urbanizacji, takich jak Podkarpacie czy Lubelskie, mniej rozwinięty rynek pracy nie sprzyjał regularnemu gromadzeniu składek. Dominacja zatrudnienia w małych zakładach lub rodzinnych gospodarstwach rolnych prowadziła do krótszych okresów składkowych i niższych wynagrodzeń, co automatycznie przełożyło się na mniejsze świadczenia. Wszystkie te czynniki powodują, że miejsce zamieszkania i związana z nim struktura gospodarcza mają istotny wpływ nie tylko na bieżące zarobki, ale też na wysokość przyszłej emerytury.