Widzisz to na ziemniakach? Lepiej je wyrzucić, zanim się otrujesz

Ziemniaki są relatywnie tanie. Dotyczy to zarówno kupna warzyw, jak i ich uprawy. Co więcej, cechują się wyjątkową różnorodnością pod kątem składników odżywczych. Ziemniaki są też po prostu smaczne. Dlatego stanowią ważny element diety wielu osób.

Ziemniaki najczęściej używa się jako uzupełnienie posiłków. Warzywa są dobrym źródłem węglowodanów. Dlatego idealnie nadają się, na przykład jako zamiennik ryżu, czy makaronu w potrawach z mięsem i na przykład surówkami. Niestety, ziemniaki nie zawsze nadają się do spożycia. Widząc konkretne oznaki, należy od razu z nich zrezygnować.

Czas, przez jaki ziemniaki zachowują świeżość, zależy od tego, w jaki sposób są przechowywane. Surowe warzywa mogą przetrzymać okres od 1 tygodnia do nawet kilku miesięcy. Najlepiej przechowywać je w chłodnych, zaciemnionych miejscach, takich jak piwnica, czy spiżarnia.

Kiedy ziemniaki zostaną już wyciągnięte ze spiżarki i ktoś zacznie się przygotowywać do tego, żeby je zjeść, trzeba jeszcze chwilę poczekać. Kluczowe są pewne oznaki, które można zauważyć na zewnętrznej stronie warzywa. Mowa tutaj o zielonym nalocie.

Jeśli na warzywie pojawią się zielone odbarwienia, oznacza to, że zaczynają kiełkować. Wskutek tego zaczyna się wydzielać solanina. To organiczny związek chemiczny, który jest toksyczny. Ewentualne spożycie tego związku może doprowadzić do poważnego zatrucia pokarmowego.

Dlatego należy unikać jedzenia ziemniaków z zielonym nalotem. Nawet wtedy, gdy ktoś usunie zielone elementy, to warzywo wciąż nie będzie zdatne do spożycia. Objawy zatrucia pojawiają się już po 20 godzinach od posiłku - wymioty, gorączka, ból głowy, a nawet halucynacje i utrata przytomności. 

Objawy zatrucia z pewnością będą uciążliwe, ale nie będą zagrażać życiu człowieka. Efekty spożycia dużej dawki solaniny powinny zniknąć już na drugi dzień – bez dodatkowej kuracji. Nie należy jednak bagatelizować zagrożenia dla zdrowia, jakim jest spożycie zielonkawych ziemniaków. Solanina może gromadzić się w okolicach serca, wątroby i nerek, a w ekstremalnie dużych dawkach doprowadzić do śpiączki.