10 zaskakujących faktów o delfinach. Nie są tak miłe i łagodne, jak myślisz

Delfiny od lat uznawano za wyjątkowo sympatyczne i łagodne stworzenia, które chętnie nawiązują kontakt z ludźmi. Jednak jest to tylko jedna strona ich usposobienia. Są to ssaki o wysokim ilorazie inteligencji i rozwiniętych emocjach, więc nie wszystkie ich zachowania są sympatyczne i łagodne. Co więcej, w całym królestwie zwierząt, to właśnie delfin posiada mózg najbardziej zbliżony do ludzkiego. 

Oto lista zaskakujących faktów o delfinach:

Patrząc na delfiny, można mieć wrażenie, że zwierzęta te są nieustannie uśmiechnięte. Nic bardziej mylnego - jest to tylko złudzenie powstałe na skutek anatomii tego zwierzęcia. Pysk delfina nie posiada żadnej mimiki, a wrażenie jego uśmiechu wywołuje fakt, że żuchwa delfina jest dłuższa niż jego szczęka. 

Mózg delfina waży 1,6 kg, czyli więcej niż mózg człowieka. Co więcej, mózg delfina ma mocniej pofałdowaną korę niż ludzki mózg. Ciekawostką jest to, że w trakcie snu delfiny nie odpoczywają w stu procentach, ponieważ wyłączają tylko jedną półkulę mózgu, podczas gdy druga pozostaje wciąż aktywna. Dzięki temu chronią się one przed drapieżnikami, a także kontrolują swój oddech.

Naukowcy dowiedli, że struktury mózgowe odpowiedzialne za samoświadomość i przetwarzanie złożonych emocji są silnie rozwinięte u delfinów. Dzięki temu mogą sobie przekazywać złożone informacje.

Dodatkowo istnieją również podejrzenia, że delfiny w trakcie rozmowy potrafią wzajemnie oddziaływać na swój nastrój i wywołać u drugiego osobnika smutek, złość lub radość. Oprócz tego udowodniono, że delfiny są w stanie zapamiętać nawet do stu różnych znaków werbalnych.  

Samice rodzą jedno młode, po czym interesują się wyłącznie wychowaniem potomka i całkowicie się temu oddają. Przez okres około 2-4 lat nie dopuszczają do siebie samców. Co więcej, delfiny nadają imiona swojemu potomstwu. Jest to możliwe dzięki temu, że w ich mowie wyodrębnione są dźwięki, na które reagują tylko wybrane osobniki.

Jednak kwestia potomstwa obnaża również ciemne strony delfinów, ponieważ sfrustrowane samce, które nie są dopuszczane do samic, wychowujących potomka, potrafią zabić młode delfiny. W momencie, gdy samica utraci potomstwo, staje się ponownie aktywna seksualnie.

W menu delfinów znajduje się wiele ryb, w tym również gatunki toksyczne, jak choćby fugu. Według badaczy toksyna, którą wydają te ryby, działa na delfiny odurzająco jak narkotyk. Co więcej, konsumpcja tych ryb jest świadomym procesem, ponieważ delfiny często trzymają schwytaną rybę w pysku przez kilka minut, a następnie przekazują ją innym osobnikom.

Ciekawostką dotyczącą żywienia jest także to, że delfiny nie piją one wody morskiej. Wobec tego musi im wystarczać woda zgromadzona w ciałach upolowanych ofiar.

Delfiny uchodzą za zwierzęta wyjątkowo przyjazne. Jednak zdarzają się przypadki, gdy atakują one ludzi. Jednym z nich jest przykład z 1994 roku, gdy samiec delfina o imieniu Tiao ranił 20 osób, w tym jedną śmiertelnie. Zdarza się także, że karmione delfiny gryzą ludzką dłoń, jednak w większości przypadków zakłada się, że jest to atak wykonany przez pomyłkę, gdy zwierzę myli rękę z rybą.

Znane są także przypadki ataków delfinów na nurków. Dochodzi do nich zazwyczaj, gdy człowiek zbliża się do ławicy ryb. W takiej sytuacji delfin traktuje go jako rywala w walce o pożywienie. Działa instynktownie i wypycha go na otwarte morze, nierzadko powodując przy tym liczne złamania.

Niektóre gatunki delfinów żyją w słodkiej wodzie - można je spotkać w rzekach oraz jeziorach. Najlepiej czują się w strefie ciepłej oraz umiarkowanej.

Kiedyś twierdzono, że delfiny występują również w Polsce, ale nie jest to prawdą. W naszym morzu spotykany jest tylko morświn, który jest bliskim krewnym delfinów, jednak nie można go zaliczyć do rodziny Delphinidae. Od czasu do czasu w Bałtyku pojawiają się delfiny białobokie, ale polskie morze nie jest ich stałym miejscem pobytu. Zazwyczaj delfiny spotykane są w obszarach przybrzeżnych. 

Na płytką wodę najczęściej wybierają się jedynie osobniki ranne lub chore, które w ten sposób chronią się przed utonięciem.

Okazuje się, że delfiny nie zawsze żyły w wodzie. Badacze twierdzą, że miliony lat temu, przodkowie delfinów wędrowali po lądzie. Obecna forma tych zwierząt miała ewoluować z parzystokopytnych zwierząt.

Dowody świadczące o tej ewolucji widoczne są w budowie delfinów do dnia dzisiejszego. Dorosłe osobniki, podobnie jak wieloryby, mają w swoich płetwach pozostałości po kościach palcowych oraz kościach nóg.

Delfiny mają zęby, ale nie używają ich do żucia jedzenia. Zamiast tego, używają zębów do połowu pokarmu takiego jak ryby, skorupiaki i kałamarnice, a następnie połykają je w całości. Z racji tego, że nie żują, cały proces trawienia i dzielenia pokarmu odbywa się w ich żołądku.

Delfiny muszą pozostawać stale w stanie czuwania, aby wziąć oddech i uniknąć utonięcia. Okazuje się, że wystarczy jedna łyżka stołowa wody w płucach delfina, aby go utopić, podczas gdy człowiek utonąłby po dwóch łyżkach stołowych.