Myślisz, że oznaczają trudność szlaku? Sprawdź, co tak naprawdę mówią te kolory

Kolory szlaków turystycznych w polskich górach nie mają związku z poziomem trudności trasy, jak to jest w przypadku tras narciarskich. Są one częścią systemu znakowania szlaków turystycznych, który został opracowany w celu ułatwienia orientacji w terenie i zapewnienia bezpiecznego poruszania się po górach. Kolory te pełnią funkcję informacyjną, a każdy z nich jest przypisany do określonego typu szlaku:

• szlaki czerwone - to kolor najważniejszych szlaków w danym rejonie, tzw. szlaków głównych lub grzbietowych. Są to zazwyczaj trasy długodystansowe, prowadzące przez najbardziej atrakcyjne pod względem krajobrazowym i turystycznym partie gór. Często to właśnie szlak czerwony prowadzi do kluczowych miejsc lub szczytów w danym paśmie górskim. Przykładem może być Główny Szlak Beskidzki lub Główny Szlak Sudecki;
  
  
• szlaki niebieskie - również wyznaczają trasy długodystansowe, jednak są one zazwyczaj mniej strategiczne niż szlaki czerwone. Szlak niebieski może łączyć ważne punkty turystyczne, takie jak schroniska, doliny lub mniejsze szczyty, ale nie prowadzi zazwyczaj przez grzbiety górskie, choć bywają od tego wyjątki;
  
  
• szlaki zielone - mają charakter łącznikowy lub dojściowy. Są to często trasy krótsze, które umożliwiają turystom dotarcie z miejscowości położonych u podnóża gór do ważniejszych szlaków (np. czerwonych lub niebieskich) albo do miejsc szczególnego zainteresowania, takich jak jeziora, wodospady czy inne atrakcje naturalne;
  
  
• szlaki żółte - są zazwyczaj najkrótsze. Służą głównie jako szlak łącznikowe pomiędzy dłuższymi trasami lub jako dojścia do lokalnych atrakcji. Mogą to być także trasy prowadzące do schronisk, punktów widokowych lub na przełęcze;
  
  
• szlaki czarne - najczęściej są to trasy dojściowe lub skrótowe. Często prowadzą na szczyty lub do innych charakterystycznych punktów, które nie są bezpośrednio połączone z głównymi szlakami. Szlak czarny może służyć również jako oznakowanie najkrótszej drogi do celu.

Każdy szlak turystyczny jest oznakowany na drzewach, kamieniach lub specjalnych słupkach za pomocą prostokątnego znaku składającego się z trzech pasów: dwóch białych po bokach i jednego kolorowego pośrodku, odpowiadającego kolorowi szlaku. Dzięki temu turyści mogą łatwo rozpoznać przebieg trasy i nie zboczyć z wyznaczonego szlaku.

Oznakowanie szlaków turystycznych różni się w zależności od kraju, ale ogólne zasady są podobne do tych stosowanych w Polsce. Na Słowacji stosuje się cztery kolory szlaków: czerwony, niebieski, zielony i żółty, przy czym nie używa się tam czarnego szlaku. W Czechach system oznakowania szlaków jest bardzo dobrze rozwinięty, a kolory szlaków są podobne do polskich, z dodatkowymi symbolami, takimi jak kółka, kwadraty czy trójkąty, które pomagają w orientacji.

Zobacz również: Velo Soła — gdzie się znajduje, jak będzie przebiegać trasa, kiedy otwarcie

W Niemczech szlaki są oznakowane za pomocą kolorowych pasków i symboli, a system jest równie intuicyjny jak w Polsce, często z tablicami informacyjnymi z mapami i opisami tras. We Francji szlaki są oznakowane za pomocą kolorowych pasków, a na bardziej wymagających trasach można spotkać oznaczenia wskazujące stopień trudności, co jest szczególnie przydatne dla mniej doświadczonych turystów.

W Szwajcarii system oznakowania szlaków jest bardzo precyzyjny, z kolorami wskazującymi na ich przeznaczenie: żółte dla pieszych, czerwone dla alpinistów, a niebieskie dla tras wysokogórskich, często z tablicami informacyjnymi z dokładnymi mapami i czasami przejścia.