Wytwarza aromatyczne kwiaty i jadalne owoce. Mało kto wie, wzmacnia zdrowie

Migdałowiec pospolity, znany też jako migdałowiec zwyczajny czy śliwa migdał, to ciesząca się popularnością roślina wieloletnia z rodziny różowatych. Jest krzewem lub niedużym drzewem, osiągającym do 10 metrów wysokości. W Polsce sadzony jest głównie jako roślina ozdobna i należy do tej samej rodziny, co wiśnie, śliwy i brzoskwinie. Piękna roślina może trafić do każdego ogrodu. Jak o nią zadbać?

Migdałowiec pospolity może przybierać formę krzewu lub niewielkiego drzewa, w zależności od klimatu, w jakim rośnie. Na zimę zrzuca liście, a kwiaty pojawiają się na nim jeszcze przed ich rozwojem. Są dość duże i mają ładny, różowo-biały kolor.

Migdałowiec zwyczajny jest znany przede wszystkim z uwagi na owoce, którym są pestkowce o zielonkawej barwie. Mają podłużny, spłaszczony kształt, a po wyłuskaniu znane są jako migdały. Warto tylko pamiętać, że nasiona odmiany gorzkiej zwykle są trujące, gdyż znajduje się w nich kwas pruski. Pozostałe migdały mają duże zastosowanie w kuchni, farmacji i kosmetyce.

Migdały to bogate źródło zdrowych tłuszczów, białka, witamin i minerałów. Zawierają też dużo błonnika. Kwiaty migdałowca mają zaś słodki, przyjemny zapach. Nic dziwnego, że roślina jest chętnie uprawiana w ogrodach. 

Czytaj też: Wyborną papaję możesz uprawiać w swoim domu. Wystarczy kilka nasion 

Uprawa migdałowca pospolitego nie jest szczególnie trudna, a roślina pięknie się prezentuje w ogrodzie. Najlepiej nadaje się na stanowiska ciepłe i słoneczne, choć sprawdzi się też w półcieniu. Miejsce dla migdałowca powinno być również osłonięte od wiatru.

Roślina preferuje żyzne, dobrze wydrenowane gleby. Najlepszy będzie odczyn pH lekko zasadowy lub neutralny. Podłoże powinno mieć umiarkowaną wilgotność, więc nie należy przesadzać z podlewaniem migdałowca. Migdały dojrzewają do końca czerwca, by w lipcu pęknąć i odsłonić skorupkę, dzięki czemu można je wysuszyć. Zbiera się je na przełomie sierpnia i września.

Warto pamiętać, by młodą roślinę okryć jesienią agrowłókniną, a starszą zabezpieczyć przy pomocy słomy. Wokół pnia zaś najlepiej rozsypać przekompostowaną korę.