Takich kotów jeszcze nie widzieliście. Tę rasę pozbawiono ogona

Różnorodność kocich odmian co prawda nie jest tak duża, jak w przypadku psów, ale ras kocich jest również sporo i wciąż przybywa nowych. Zazwyczaj nietypowy wygląd kota jest efektem mutacji genetycznych, ale nie zawsze są one wywoływane przez człowieka. Niektóre tego typu zmiany ułatwiają, a inne utrudniają kocie życie. Jednak wiele z tych anomalii często nie ma żadnego wpływu na funkcjonowanie tych zwierząt. Przedstawiamy najbardziej nietypowe rasy i gatunki kotów.

Historia manula sięga dwóch milionów lat wstecz, choć odkryty został dopiero w XVIII wieku, kiedy to niemiecki przyrodnik Peter Pallas jako pierwszy z badaczy natknął się na to zwierzę. Mężczyzna wspominał wtedy, że dziko żyjący kot prawdopodobnie jest przodkiem kota perskiego, ponieważ ma okrągły pyszczek i nietypową sierść. Z czasem jednak podważono tę teorię, a manula stepowego określono mianem "brzydkiego uszatka". Obszar, w którym występuje ten specyficzny kociak to głównie rejony Azji Środkowej.

Mimo, że bujnie owłosiony kot wydaje się na pierwszy rzut oka uroczym zwierzakiem, to w rzeczywistości jest agresywnym drapieżnikiem. Jego puszyste futro służy mu jako kamuflaż, który pozwala ukryć się w gęstej trawie. Oprócz tego manul często kryje się w skalnych norkach, chcąc uniknąć kontaktu z innymi zwierzętami.

Biolodzy starają się ochronić ten niesamowity gatunek kota przed wyginięciem, dlatego w internecie pojawiła się oryginalna inicjatywa. Manul został nazwany najbardziej ekspresyjnym kotem na świecie i stał się inspiracją do wielu memów. Niektórzy określają go następcą słynnego Grumpy Cata, którego internauci pokochali za jego mimikę. Sława manula wynika przede wszystkim z jego anatomii, ponieważ w odróżnieniu od kotów domowych, ma on okrągłe źrenice, nadające jego pyszczkowi bardziej ludzkiego wyrazu.  

Peterbald to hybryda sfinksa i kota orientalnego, stworzona w Sankt Petersburgu w 1994 roku. Cechą charakterystyczną tej rasy jest jej nietypowy wygląd, czyli wydłużony pyszczek, duże i szerokie u podstawy uszy oraz smukłe ciało, utrzymywane na mocnych kończynach,

Peterbaldy są praktycznie bezwłose, dlatego ich właściciele muszą chronić je przed wszelkimi zmianami warunków atmosferycznych. Jednak coraz częściej słyszy się o tym, że hodowcy decydują się na rozmnażanie owłosionych peterbaldów, będących krzyżówką kotów syjamskich i orientalnych. Sprawia to, że aktualnie bezwłosy sfinks peterburski jest prawdziwym unikatem.

Peterbaldy są niezwykle towarzyskie i aktywne. Wymagają one sporo uwagi i czasu od swojego opiekuna. Jednak za okazaną troskę odwdzięczają się ogromnym przywiązaniem, ponieważ mimo dość groźnego wyglądu, są bardzo uczuciowe. Nie bez powodu nazywa się je "ludzkim ogonem", gdyż często nie odstępują swoich właścicieli nawet na krok.

Rasa ta występuje w kilku typach:

• łysy - całkowity brak sierści, wąsów i brwi,
• flock - brak sierści w 90%, lekki podszerstek w niektórych miejscach, brak brwi i wąsów,
• velour - brak sierści w 70%, gdzieniegdzie występujące krótkie włoski, sprawiające wrażenie zamszowej skóry, łamliwe oraz poskręcane wąsy i brwi,
• brush - pokryty sierścią, która sprawia wrażenie niezwykle szorstkiej.

Jest to uroczy kot, będący równocześnie najmniejszych przedstawicielem zwierząt kotowatych na świecie. Zamieszkuje on tereny Sri Lanki oraz Indii. Ten maluch mierzy zaledwie 35 cm, nie licząc ogona, który może osiągnąć długość od 15 do 30 cm. Umaszczenie kota przybiera na grzbiecie rdzawą barwę, skąd wzięła się jego specyficzna nazwa.

Mimo niewątpliwie uroczego wyglądu te rude kotki są tak samo drapieżne, jak ich więksi krewni. Do tego są one bardzo zwinne, co sprawia, że świetnie polują. Ze względu na swoje filigranowe rozmiary, najczęściej żywią się małymi gryzoniami, żabami lub owadami.

Niestety należą one do gatunku zagrożonego wyginięciem. Jest to skutek niszczenia naturalnych siedlisk kotów rdzawych, co spowodowało zmniejszenie populacji. Dodatkowo mieszkańcy Sri Lanki i Indii uważają je za szkodniki, więc miejscowi kłusownicy chętnie na nie polują.

Jest to rasa pochodząca z Luizjany, a jej przedstawiciele należą do jednych z najdziwniej wyglądających kociaków. Munchkin nazywany jest kocim jamnikiem. Jego cechą charakterystyczną są wyjątkowo krótkie nóżki. Mimo, że niektórym może wydawać się to urocze, to jednak rzeczywistość jest mniej słodka, ponieważ munchkin przez tę genetyczną anomalię cierpi na wiele schorzeń oraz na wysoką, bo wynoszącą 25%, śmiertelność płodów.

Z tego powodu wciąż toczą się dyskusje nad uznaniem tej rasy. Jednak nadal ma ona wielu wielbicieli, którzy krzyżując ją z różnymi rasami, stworzyli wiele odmian krótkowłosych i długowłosych kotów we wszystkich odmianach kolorystycznych.

Pomimo krótkich łapek, koty nie mają problemów z poruszaniem się, ale nie są dobrymi wspinaczami. Munchkina cechuje inteligencja i odwaga, a psy nie są mu straszne. Koty są wesołe, aktywne i energiczne. Często stają na tylnych łapach, przypominając wtedy wyglądem surykatkę.

Cechą charakterystyczną manxów jest ich brak ogona lub szczątkowy ogon. Wyglądem przypominają one nieco królika, ponieważ tylne łapy kotów są dłuższe niż przednie, co sprawia, że ich styl poruszania się, daleki jest od typowego kociego kroku.  

Ich historia rozpoczęła się najprawdopodobniej w wyniku przypadkowej mutacji genetycznej, na wyspie Man, która znajduje się między Anglią a Irlandią. Mutacja rasy była uważana za tak szkodliwą, że w niektórych krajach nie pozwolono na ich hodowlę. U zwierząt najczęściej występowały wady układu kostnego powodujące śmierć kociąt oraz dodatkowo zdarzały się trudności w załatwianiu się, a także pojawiały się zmiany polegające na deformacji mózgu. Jednak w USA znaleźli się specjaliści, którzy do dziś rozmnażają manxy, ze szczególnym uwzględnieniem ich zdrowia.

Są to koty z bardzo silnym instynktem terytorialnym, dlatego sprawdzają się jako stróże domostw. Mocno przywiązują się do człowieka i są niezwykle ciekawskie. Ze względu na ich spokojny charakter, świetnie dogadują się z innymi kotami, psami oraz mogą towarzyszyć dzieciom.

Ten kot ma niezwykle charakterystyczny wygląd z powodu dość dużej głowy i małych, szeroko rozstawionych, przyklapniętych uszu, nadających mu uroczą aparycję. Uszy u małych kociąt są normalne i dopiero po kilku tygodniach opadają. Zazwyczaj kot szkocki ma futro o krótkiej szaroniebieskiej sierści, ale może mieć też ono inną barwę.

Fold wyglądem przypomina kota brytyjskiego i nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ jest on właśnie krzyżówką brytyjczyka krótkowłosego i kotów z charakterystycznymi zwisłymi uszami. Foldy mogą jednak dziedziczyć problemy z budową chrząstki ucha, kośćca w okolicach nasady ogona i kończyn tylnych, co z wiekiem prowadzi do problemów z poruszaniem się. Sprawia to, że dla dobra kotów nie powinno się krzyżować dwóch zwisłouchych partnerów. W miocie nie wszystkie młode będą obdarzone tą szczególną cechą, a które z nich będą miały takie uszy, dowiemy się dopiero po upływie około miesiąca.

Kot szkocki zwisłouchy jest chętny do zabaw, wesoły, ale równocześnie cichy i spokojny. Dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami domowymi. Jest to zwierzę niezwykle inteligentne i bardzo podatne na naukę. Zachowuje się czasem jak pieski preriowe, ponieważ przykuca na tylnych łapach i nasłuchuje, następnie pędząc do miejsca, w którym słyszał jakieś odgłosy.

To amerykańska rasa kotów, która istnieje od 1987 roku. Są one krzyżówką kotów egzotycznych, brytyjskich i perskich. Jednak jeszcze nie wszystkie organizacje uznały selkirka rexa za osobną rasę. Do naszego kraju koty te przybyły stosunkowo niedawno, bo dopiero kilka lat temu. Występują we wszystkich odmianach kolorystycznych. Ich największą zaletą jest zdrowie, ponieważ nie wykryto aktualnie żadnych wrodzonych wad genetycznych, związanych z rasą.

Najbardziej charakterystyczną cechą tych kotów jest sierść poskręcana we frędzle. Często nazywane są one kocią owieczką lub kotami-mopami. Skręcona sierść kotów tej rasy jest puszysta i mięciutka. Nie powinna być ona zbyt często czesana, ponieważ może dojść do uszkodzenia jej struktury. Wymaga jednak ona specjalnej pielęgnacji, ponieważ może być rozczesywana tylko i wyłącznie grzebieniem o grubych zębach, a do kąpieli musimy używać specjalistycznych szamponów, które pozostawią sierść jedwabistą i miękką, a skręt będzie nadal nienaruszony.

Koty rasy selkirk rex to prawdziwe aniołki. Są spokojne i zrównoważone. Co więcej, mają one ogromne pokłady cierpliwości i tolerancji wobec innych zwierząt. Mocno przywiązują się do swoich właścicieli i uwielbiają pieszczoty, głaskanie oraz zabawy.